PAPATYA BENI MIMLEMIS

Cocuk istismari ile ilgili soylenecek sozler herkesin bildigi ve soyledig sozler aslinda. Cocuklarin gordukleri siddet, taciz, okula gidecekleri yerde calistirilmalari vs. Hepimiz bunlari biliyoruz. Gecenlerde bir tv programinda Banglades'te okul cagindaki bes milyon cocugun fabrikalarda, tehlikeli islerde calistirildiklarini seyrettim. Sadece Banglades'te degil tabii, dunyanin her yerinde, ozellikle Asya ulkelerinde olmak uzere, Turkiye'miz de dahil, Misirda da cocuklar calismak zorunda birakiliyor. Ekonominin kotulugu yuzunden, ac kalmamak icin, ailesine bakmak icin calistirilan cocuklara karsi vicdan nerede peki? Onlar calisip eve ekmek getirdikleri icin saygi goruyorlar mi? Onlara bir tesekkur ediliyor mu? Onlara sevgi ve sevkat gosteriliyor mu? Hayir. Onlar sadece aileleri icin birer karin doyurma araci. Cocuklarin sirtindan para kazanmak icin onlari dilencilige, hirsizliga itenler, onlari zorla calistiranlar, onlari para karsiliginda satanlar..... Misir'da cocuk yasta calismak zorunda birakilan bir genc kizin hikayesini okudum gecenlerde. Cocuk alti yasinda iken ailesi tarafindan Misir'in kalburustu ailelerinden birinin yanina yatili hizmetci olarak verilmis. "Boyum bulasiklari yikamak icin lavaboya yetismiyordu, sandalyenin uzerine cikip yikiyordum bulasiklari" diyor. Hadi bu kizi evine alip calistiranlarda vicdan yok, ya babasina ne demeli? "Babam her ay parayi almaya gelirdi ama beni ne sorardi, ne ilgilenirdi, yuzunu bile gormezdim" diyor. Cocugun ailesi hadi ekonomik sebepler yuzunden cocugu calistirdi diyelim, nerede kendi cocuguna gosterecegin sevgi, sevkat, merhamet, ilgi? Yok, cunki vicdan yok.

Ya cocuga aile icinde uygulanan siddet. Kendi dogurdugu cocuga olmadik dayaklar atan, hakaretler eden analar, babalar. Babanin anaya karsi, ananin babaya karsi doldurdugu, kendi durumlarini kurtarmak icin cocuklarini birbirlerine karsi kullanan anneler babalar? Nerede bunlarin vicdanlari, sevgileri, merhametleri? Yok, cunki onlar sadece kendi durumlarini dusunuyorlar.

Cocuklara uygulanan vahsetlerin en vahseti cinsel tacizlere hepimizin yuregi burkulur. Cocugun kendi aile bireylerince bile ugradigi bu zulme ne zaman dur diyebilecegiz? Buna gucumuz yetecek mi?. Sesini duyurabilenlere yardim edilebiliyor belki ama is isten gecmis oluyor. Ya sesini duyuramayanlar? Bu insanlarda sevgi, merhamet, vicdan olmadikca bu boyle surup gidecek.

En son ornegini televizyonlarda izledik; Yemen'de babasi tarafindan sekiz yasinda iken evlendirilen! ve her turlu cirkinligi yasayan kizin dramini. Baba kizini para karsiligi otuz yasindaki adama satmis, adina da "evlilik" demisler, adam da "koca" sifati altinda cocuga her turlu zulmu yapmis. Simdi bazi okuyanlar; "iste islamiyet"...falan filan diyecekler ama onlara katilmadigimi burada hemen belirteyim. Romanya'da da cocuklarin nasil geceleri pazarlandigini anlatan yabanci bir belgesel izlemistim. Asya'daki bazi Budist ulkeler cocuk istismarinin aleni yapildigi ulkeler. Yani bu is din, milliyet, cinsiyet isi degil. Demek istedigim bu is vicdan meselesi. Toplumlarin vicdanlari agir bastiginda iclerindeki kotuluklerle bas edebilirler.

Bu konuda sayfalar dolusu yazilabilir. Ben daha fazla yazmak istemiyorum. Benim soyleyecegim tek bir sey var. Ben buna inaniyorum:

Cocuklar bize Yaratan tarafindan EMANET edilmis varliklardir. Biz insanlara dusen, emanete HIYANET etmemektir....


Ben de Asli'yi ve Berceste'yi mimliyorum.